Snit en naad (1): Pfaff 332

Mijn moeder kan naaien. Ik niet. Zij deed het haar hele leven lang, ze gaf er overdag les in en na de schooluren naaide ze voor het gezin, van kledingstukken over gordijnen tot lakens en tafellinnen. Ze maakte zelfs jeansbroeken – tot we ons te bewust werden van onszelf en we die niet meer aan …

Nog zomer

Het is nog zomer, natuurlijk wel. Geef mij nog eens dertig graden, of meer. Geef mij ijskoude tuindouches. Geef mij het dunste jurkje met de fijnste spaghettibandjes - cappelinibandjes. Geef mij trage gedachten - de hitte versmelt alle uren tot één moment. Mijn hoofd verdoofd, de enige overweging: afkoelen. Niet bewegen. Mij als de katten …

Breed lachen

    Ik heb nochtans niet veel te vertellen. De elfde week van de lockdown hebben we intussen bijna achter de rug, en dat levert meer gelatenheid dan nieuws op. De kinderen blikken nu al terug op hun kindertijd, voortijdig nostalgisch over wie ze waren, we houden koffiepauzes alsof we samen in het rusthuis zitten. De …

Telefoongesprekplek

Mijn caravan is de perfecte plek voor een telefoongesprek. Terwijl ik om me heen speurde naar spinnen nam journaliste Annick De Wit haar tijd om mij de pieren uit de neus te vragen. Ze breide er dit mooie interview van. Vandaag in Het Laatste Nieuws, met heel toepasselijk de zwart-witte bazin van ons erf op …

Caravantaine

Quarantaine, daar weet jij toch alles van? Jij, schrijfster van 'Caravandagen, reis naar het einde van de tuin'. Jij die acht maanden in de achtertuin naar de grassprieten ging staren terwijl je op dat moment overal naartoe had gekund. Niet, dus. Ik leef nu al drie weken intensief samen met vier mannen in wisselende mentale …

Nadagen van de caravandagen

In De Standaard Magazine van vandaag blik ik terug op mijn voorbije achtertuintijden, die nog niet helemaal voorbij zijn want het leven begint pas bij vijftig. Er werd al lustig over een vervolg gehint ('Mijn jaar onder het afdak', 'Carportdagen' of 'Tuinhuistaferelen') maar ik blijf voorlopig binnen. Er valt eerst grondig na te genieten. Van …

Als de egel bijna slaapt

Voor De Standaard schrijf ik een column over dieren in en rond het huis waar ik van huiver. Vorig weekend had ik het over mieren, de hoornaar passeerde ook al de revue en nu twijfel ik of de recent gespotte vlooien aan de beurt zijn of dat dat luizenstukje eindelijk eens van mijn huiverend hart …

Over kortende dagen en het belang van plannen

  Het is september, maar dat wist u al. Zelf weet ik het nog niet zo lang, want ik verzet me tegen maanden die met een s beginnen. In oktober komt het allemaal goed, wil ik noten rapen, vuurtjes stoken, blaadjes harken, mijn donkergroene trui dragen en de herfst recht in de ogen kijken. Tot …

Broodschrijvers

Mijn moeder gaf me gisteren een artikel uit de krant mee, netjes uitgeknipt, aan elkaar geniet en opgevouwen zat het in een papieren zakje, bij de boterhammen die zij en mijn vader niet opgekregen hadden op hun busreis. Niet voor ons opgespaard, maar voor onze kippen, het brood, en 'dat artikel moet je lezen, kindje, …

Zeezichtcomposities

Ik verblijf een week aan zee om te schrijven en te genezen van een hardnekkige sinusitis. Dat laatste lukt aardig dankzij krachtige medicijnen en verse zeelucht. 'Het is een geworstel,' stuur ik naar een bevriende schrijfster die vraagt hoe het schrijven gaat, 'ik krijg maar geen vat op de tekst.' 'Vat is overschat,' zegt ze …