Breed lachen

    Ik heb nochtans niet veel te vertellen. De elfde week van de lockdown hebben we intussen bijna achter de rug, en dat levert meer gelatenheid dan nieuws op. De kinderen blikken nu al terug op hun kindertijd, voortijdig nostalgisch over wie ze waren, we houden koffiepauzes alsof we samen in het rusthuis zitten. De …

Een wonder van negentien

Negentien jaar geleden beviel ik van ons eerste kind, en vandaag herlees ik mijn dagboek van toen (heel uitgebreid nog bij de eerste): om 16u12 zit het hoofdje klaar, dan lig ik al een hele dag in een ziekenhuiskamer waar geen toilet is, om te plassen moet ik de gang op, naar een badkamer waar …

Telefoongesprekplek

Mijn caravan is de perfecte plek voor een telefoongesprek. Terwijl ik om me heen speurde naar spinnen nam journaliste Annick De Wit haar tijd om mij de pieren uit de neus te vragen. Ze breide er dit mooie interview van. Vandaag in Het Laatste Nieuws, met heel toepasselijk de zwart-witte bazin van ons erf op …

Caravantaine

Quarantaine, daar weet jij toch alles van? Jij, schrijfster van 'Caravandagen, reis naar het einde van de tuin'. Jij die acht maanden in de achtertuin naar de grassprieten ging staren terwijl je op dat moment overal naartoe had gekund. Niet, dus. Ik leef nu al drie weken intensief samen met vier mannen in wisselende mentale …

Waarom ik nooit rapper word

Maart brengt behalve snertweer ook de jeugdboekenmaand, waarin ik weer volop Evelien De Vlieger ga zijn in Vlaamse dorpen en steden. Bij het ontbijt vraag ik me hardop af of ik mezelf eens niet moet heruitvinden door bijvoorbeeld al rappend de bibliotheekzaal binnen te moonwalken (hey, yo, iederéén, evelien de vlieger is weer op de …

Nadagen van de caravandagen

In De Standaard Magazine van vandaag blik ik terug op mijn voorbije achtertuintijden, die nog niet helemaal voorbij zijn want het leven begint pas bij vijftig. Er werd al lustig over een vervolg gehint ('Mijn jaar onder het afdak', 'Carportdagen' of 'Tuinhuistaferelen') maar ik blijf voorlopig binnen. Er valt eerst grondig na te genieten. Van …

Voor al uw (en mijn) vragen: Caravandagen!

  Die lelijke Ciara heeft een paar pogingen gedaan om mijn Constructam aan flarden te scheuren, maar het is haar niet gelukt. En zelfs al was ze geslaagd in haar opzet, dan zou dat sinds vandaag niet zo erg meer zijn. Dring, zei de bel, en daar stond de postbode met een doos vol Caravandagen. …

Een goed radijzenjaar!

2020 dus. Een getal dat ik op elke nieuwjaarskaart las als ZOZO - dat is wat mensenhanden ervan maken. Misschien niet slecht ook, want ik geloof toch niet in de bedrieglijke eenvoud van dat ronde getal. Het begint al als ik voor deze computer ga zitten na een paar weken inactiviteit: het tafelblad ligt vol …

Als de egel bijna slaapt

Voor De Standaard schrijf ik een column over dieren in en rond het huis waar ik van huiver. Vorig weekend had ik het over mieren, de hoornaar passeerde ook al de revue en nu twijfel ik of de recent gespotte vlooien aan de beurt zijn of dat dat luizenstukje eindelijk eens van mijn huiverend hart …

Allen naar het Paard

In de herfst heb je weinig keuze. Je geeft er definitief de brui aan, of je nestelt je in het gezelligheidsidee. Kaarsjes, overal, buiten regen die langzaam verandert in de eerste sneeuw, een warm kattenlijf dat je walnoten voorverwarmt en dan maar fantaseren over welke cadeautjes je voor kerst zult kopen. In de herfst heb …