Nivea Men

Ik erfde de handcrème van mijn dode vader  En met mijn ingevette, geurige handen  Schrijf ik het nog maar eens op, dode vader  - even potsierlijk als levende tafel of huilende stoel  - Het leven is aan de groene scheuten, ja   en op je achtentachtigste heb je niets meer te willen  Behalve doodgaan  En …

De nacht is voorbij

Liefste papa, Alle verhalen die je ons hebt verteld zullen blijven bestaan. Als jongen van tien speelde je in de haven verstoppertje tussen de boten, je stak je weg tussen twee vrachtschepen, niemand die er wat van zei, kleine jongens mochten toen nog veel. Ze pakten je op met een havenkraan en lieten je zo …

Mijn kind, schoon kind

Je kinderen zijn je kinderen niet, schreef de Libanese dichter Kahlil Gibran. Geen slecht moment om deze regels nog eens in de herinnering te brengen, nu we als ouders op oudercontact mogen en ons goed of slecht rapport krijgen via de kinderen. Ook al houden ouders onderling wel van een wedstrijdje ‘Mijn kind schoon kind’, …

Een blij bericht

Er is veel goeds te melden. Een Turkse tortel heeft haar nest gebouwd op de bovenleiding van de tramlijn, pal in mijn zicht. Als ik niets te schrijven heb, staren we elkaar aan. Ze zit op haar eieren en komt zelden van haar post, net zoals ik soms urenlang zit te broeden op een idee …

For Sama. En voor alle anderen

Ik ontwaakte gisteren bruusk uit mijn coronacoma tijdens een gezapig tv-avondje. 'For Sama'. Een jonge journaliste (Waad al-Kateab) maakte een reportage over hoe zij de oorlog in het Syrische Aleppo beleefde. Haar man is dokter in het enige ziekenhuis dat nog niet is beschoten, zij wordt zwanger, bevalt van een dochter, Sama. Je ziet huilende …

Snit en naad (7): Het ritsloze stukje

Lang geleden vertelde een medestudente feministische literatuurkritiek me dat haar thesis over Het ritsloze nummer van Erica Jong ging. Ik zei dat ik nog niet zoveel Nederlandse schrijfsters had gelezen, waarop ze me ijskoud aankeek en zei dat Erica Jong Amerikaanse is, om even later de gang uit te benen en me de rest van …

Snit en naad (6): Van naald tot rode draad

Als kind ging ik elke winter naar een hooggelegen berghut in de Zwitserse Alpen. Skiën leerden we met vallen en opstaan, met onze elastieken kinderlijfjes deed dat nooit pijn, de pakken sneeuw van de herinnering zijn zacht en overvloedig. Op een middag moesten we langs een parcours doorheen hutjes skiën – schuren die her en …

Snit en naad (5): Tegendraads

In de lagere school leerden we breien. Ik in mijn nopjes, want breien had ik thuis al geleerd, net als lezen en schrijven. Maar nee, de juf zei dat ik het niet goed deed, schrijven mochten die paar afwijkelingen nog net met de linkerhand maar breien zouden we met de hele klas op dezelfde manier …

Snit en naad (4): Ultraslow fashion

Mijn moeder gaf les in de richting ‘snit en naad’, een begrip dat in 1976 werd omgedoopt tot ‘kleding’. Dat klonk aantrekkelijker dan de tweeledige term die louter op de handelingen van knippen en naaien focuste. Bovendien werd het routineuze bandwerk vanaf de jaren zeventig steeds meer uitbesteed aan lagelonenlanden. Snit en naad was voor …

Snit en naad (3): Ongeknipt

In mijn herinnering hangt mijn moeder elke avond van mijn kindertijd kromgebogen over de lange eiken eettafel in de woonkamer om met haar loodzware schaar met zwarte ovalen ogen stof te knippen. Ze volgt de stippellijn van zeep op de stof die ze er eerst langs het patroonpapier op tekende. Diezelfde zeep hadden wij eerst …