Je gooit een nieuw boek in de wereld en dan wordt het stil. Je personages hebben je lang en dicht genoeg op de huid gezeten en het wordt tijd dat ze het zelf zien te rooien, maar toch, je mist ze, soms, denkt aan ze. Je hoort er meestal niets meer van, zo zijn ze ook wel. Je probeert je op nieuwe levens te richten, slaagt daar na een tijd ook in, werkt je helemaal de pleuris om evenveel van hen te gaan houden als van de personages van het vorige boek.
En dan, plots, krijg je post van een van die oude geliefden, onaangekondigd. Uit het niets kwam een bericht van Raaf uit ‘Toen Raaf links afsloeg’ aanwaaien – boodschapper was recensent Pjotr Van Lenteren voor de Nederlandse Volkskrant van 21 januari 2023.
Dat een boek waarin eigenlijk niets gebeurt zo hoopgevend kan zijn. Toen Raaf linksaf sloeg is, en dat heb ik nog vrijwel nooit meegemaakt, een verhaal voor kinderen met een zekere onthechting, dat zachtjes overtuigt van wat onmogelijk lijkt: alleen zijn en toch verbonden, kwetsbaar en toch onbevreesd. Een louterend boek, dat zich nauwelijks laat samenvatten. Je kunt het hoogstens zelf gaan ervaren.
Raaf lijkt het aardig te redden, daar in zijn eentje. Ik vier het met zelfgemaakte bananentaart die ook al wegliep nog voor ik de eerste hap nam.
Evelien De Vlieger 