Een dansje in 2023

De tijd dat een nieuw jaar een versierde poort was waar je door moest om in een heerlijke nieuwe wereld uit te komen ligt al even achter mij. Een nieuw jaar is gewoon een nieuw getal dat erg in de lijn ligt van het vorige – ik heb het stilaan wel gehad met al die tweeën. Dat nieuwe jaar pakt mij ook dit keer weer in snelheid, al halverwege die eerste maand zijn we nu, als ik nog even wacht moet ik binnen tien maanden alweer de kerstlampjes in het stopcontact steken – de kans wordt elk jaar groter dat ze niet meer in de doos belanden maar gewoon blijven hangen. Daarom wil ik toch even stilstaan, dat nieuwe jaar de hand reiken en iets langer dan nodig vasthouden, Rustig aan, jij, zou ik willen zeggen, want ik hink al achterop nog voor het begonnen is.

Als je het geluk hebt tachtig te worden, krijg je iets meer dan 4000 weken – Oliver Burkeman schreef er een bestseller over, ‘4000 weken. Je tijd op aarde en hoe ermee om te gaan’. Op de site van de uitgeverij kom je met één muisklik te weten hoeveel weken je nog over hebt, tadaa! Ik dirigeerde mijn muis zo achteloos mogelijk weg van die knop, ik hoor de regen met geweld neerslaan buiten en pas even voor een ijskoude douche ín mijn hoofd. Ik las het boek niet, alleen al de titel lezen volstaat voor nu. Laten we zeggen dat ik nog zeker duizend weken te goed heb, meer als het meezit, ik ben slecht in grote getallen inschatten maar duizend is akelig bevattelijk.

In die duizend-en-één weken mogen we zeker niet vergeten te dansen, zo nu en dan. Even het lijf uitschudden en het hoofd op sluimerstand zetten, dat is mijn voornemen voor mezelf en jullie, tenminste tijdens de volgende vijftig weken. Dat officiële voornemen staat zelfs gedrukt De Standaard Magazine van dit weekend, dus er is geen weg terug.

2023, jij beest, mag ik deze dans van u?