Poëzie kun je nooit te letterlijk nemen

Het was nog zomer toen we mijn vaders as verstrooiden,
toen het begon te regenen, hard, warm water uit de hemel 
en mijn doorweekte zus de urne heen en weer bewoog, 
traag over het gemaaide gras, alsof ze het aaide
en ik op zijn vraag 'Wanneer de lente komt' voorlas, 
uit volle borst maar zonder het te geloven. 
 
Het was nog zomer toen Pessoa werd overstemd 
door het drieste getokkel van regendruppels, 
een dol gedrum op de veel te kleine paraplu's 
van de rouwenden op hun veel te blote voeten 
zodat we nauwelijks hoorden dat wanneer de lente komt 
de bloemen net zo zullen bloeien 
 
Het was nog zomer toen mijn vaders grijze as het gras in drong
geholpen door al dat neerslaande geweld van het water 
dat hem zonder respijt dieper de ondergrond in dwong 
en wij hem de volgende dag al in een geel bloementapijt terugzagen 
alsof die lente van Pessoa al begonnen was terwijl iedereen weet: 
poëzie moet je nooit te letterlijk nemen 
 
Het was met een geruststellend gevoel voor timing dat de herfst begon
en nog wat later de winter: hij in het donker, dan wij ook 
we vergaten de onmogelijke bloemen op de plek waar we hem uitstrooiden 
lieten alles indommelen, waagden ons niet meer aan waanbeelden 
werden van nabestaanden weer gewoon bestaanden 
terwijl mijn vader simpelweg echt niet meer bestond 
 
Het was toen de lente ons plots overviel 
dat we beseften dat Pessoa (en mijn vader) alsnog hun gelijk haalden 
want de bloemen bloeien en de bomen zijn niet minder groen
de werkelijkheid heeft ons inderdaad niet nodig 
en ook al komt dat felle lentegroen nu onbetamelijk vroeg 
alles is werkelijk en alles is zoals het moet zijn.