Wordt het echt elke avond donker, vroeg mijn vader
in zijn laatste maanden met dichtgeknepen keel.
Denk aan het licht van morgen, papa, zeiden we,
als valse profeten die alles beter weten.
Het donker, zuchtte hij, dat daar niet aan valt te ontkomen.
Hij was weer zes of zeven en in de steek gelaten en
niemand kon hem troosten of geruststellen,
wat we ook verzonnen over het verdwijnen
en het weer verschijnen van het licht
het was niet genoeg – we waren niet zijn moeder.
Hij zat terug in de kelder van zijn grootouders
waar hij aardappelen moest sorteren
met de deur dicht, door een kier een streepje licht,
een hoop grote aardappelen, en daar de kleine
en plots zijn moeder die de deur openzwaaide en hem kwam halen.
Wordt het echt elke avond donker, vroeg mijn vader,
een stokoude jongen van zes of zeven
met de geur van rotte knollen in zijn neus
en het aardedonker in zijn ogen, en zijn moeder
die niet kwam, die verdorie maar niet kwam.
Lieve Evelien
herinneringen halen de geliefde personen terug in ons hart, en ja, het doet ook soms pijn.
Tover vlug je vaders lach tevoorschijn, dan wordt het leven weer Licht:)
Lieve
lienie , zo herinneringen al 3x herlezen ,waar haal je het zo de werkelijkheid kunnen schrijven,en we missen hem allemaal zo
Xxx
Lieve Evelien
herinneringen halen de geliefde personen terug in ons hart, en ja, het doet ook soms pijn.
Tover vlug je vaders lach tevoorschijn, dan wordt het leven weer Licht:)
Lieve
Doe ik ook hoor, Lieve. Het donker en het licht. Xxx