Aardedonker

Wordt het echt elke avond donker, vroeg mijn vader

in zijn laatste maanden met dichtgeknepen keel.  

Denk aan het licht van morgen, papa, zeiden we,  

als valse profeten die alles beter weten.

Het donker, zuchtte hij, dat daar niet aan valt te ontkomen.

 

Hij was weer zes of zeven en in de steek gelaten en

niemand kon hem troosten of geruststellen,

wat we ook verzonnen over het verdwijnen

en het weer verschijnen van het licht

het was niet genoeg – we waren niet zijn moeder.

   

Hij zat terug in de kelder van zijn grootouders   

waar hij aardappelen moest sorteren

met de deur dicht, door een kier een streepje licht,

een hoop grote aardappelen, en daar de kleine

en plots zijn moeder die de deur openzwaaide en hem kwam halen.

 

Wordt het echt elke avond donker, vroeg mijn vader,

een stokoude jongen van zes of zeven

met de geur van rotte knollen in zijn neus

en het aardedonker in zijn ogen, en zijn moeder

die niet kwam, die verdorie maar niet kwam.