Lof op mijn dak

Deze week, één jaar geleden, lokt Google Foto’s me. Of ik daar geen fotoreportage van wil zien? Ach, waarom niet? Ik klik en kijk naar een reeks foto’s van onze voorgevel, en van het stuk dakgootbekleding dat ervanaf waaide. Vandaag zit er weer een baarlijke duivel in de lucht maar de bladeren blijven stug aan de takken hangen, eerst geen zomer en nu een herfst zonder dwarrelende bladeren? Wat moet vallen, zal uiteindelijk wel vallen, al hoop ik dat het niet de rest van onze dakgootbekleding is. Aan de herfst valt niet te ontkomen, we sturen mails over wafels en wandelingen en vissen de meelmotten uit de zak met gluhweinkruiden, heten iedereen welkom rond het vuur. Wat moeten we anders, de herfst is het enige seizoen dat allitereert met hartverwarmend. Met een treffend gevoel voor timing kreeg ik gisteren het Lavki-juryverslag over mijn geshortliste jeugdroman Wish you were here. Winnares was Marleen Nelen met het prachtige Alles wat licht is, maar met mijn plaats op het podium ben ik ook tevreden. Een bundel lof om mij aan te warmen, en als dat uitgewerkt is, stoof ik gewoon weer een stronkje witlof.

“Eindelijk een adolescentenroman met fijne humor. Dat was eerste gedachte van de jury bij Wish you were here. Humor is zeldzaam in boeken voor adolescenten, té zeldzaam. Het is dan ook geen sinecure om humor op zo’n manier te mengen met de problematiek van een coming-of-age-verhaal dat die niet klef of overtrokken wordt, maar wél lichter. Daarin slaagt Evelien de Vlieger met brio. Een gebroken hart en een ontredderde moeder, het zijn zware thema’s, maar door de lichtvoetige toon en de verrassende uitwerking worden die nergens clichématig. Niet alleen de humor sprak de jury aan, maar ook de vlotte, eigentijdse stijl, zonder dat die ook maar ergens vervalt in geforceerde jongerentaal.

De roman blijft ook bij door de sterke karaktertekeningen. Indrukwekkend is de typering van de achtjarige Isaac als onverbeterlijke wijsneus of ‘kleine god’. Om zijn reacties weer te geven, heeft De Vlieger maar enkele woorden nodig. Wanneer Hazel hem op het hart drukt dat hij van geluk mag spreken dat zijn boek niet onder het braaksel van zijn kleine zusje zit, knikt hij, ‘maar zijn blik droeg het einde der tijden in zich.’ Onder zijn betweterige commentaren voel je de genegenheid groeien voor Hazel, die als au pair voor hem en zijn kleine zusje komt zorgen, culminerend in een onvergetelijke passage waarin ze samen een oud, Nederlands kinderliedje zingen en daar intens van genieten.

Er zijn meer fragmenten in het boek waar de auteur op een verrassende manier gevoelens oproept. Zo beschrijft ze Hazels ontluikende liefde voor B. als een werveling van vele tinten wit rond de tandartsenstoel waarin de vrouw haar behandelt. Raak getypeerd is ook haar relatie met Claudio, bij wie ze letterlijk een schouder vindt om op te steunen. Hun vriendschappelijk geplaag tintelt van de warme humor.

Het boek is overigens nog altijd te koop in de betere boekhandel.