Nivea Men

Ik erfde de handcrème van mijn dode vader 

En met mijn ingevette, geurige handen 

Schrijf ik het nog maar eens op, dode vader 

– even potsierlijk als levende tafel of huilende stoel 

–

Het leven is aan de groene scheuten, ja  

en op je achtentachtigste heb je niets meer te willen 

Behalve doodgaan 

En doodgaan wilde hij, maar niet echt 

–

Hij wilde niet meer zo oud zijn, denk ik, niet meer zo verloren 

in het donker, en geen moeder die hem kon troosten 

We stuurden een bericht naar de eeuwige jachtvelden: 

Hou jullie verdomme klaar voor dit prachtexemplaar  

–

Na zijn laatste adem klopte zijn hart nog lang na 

Als in een applaus, een staande ovatie voor zichzelf,  

van wellicht meer dan zeshonderd slagen,  

waarin wij even ademloos toekeken: was dit een wonder?

–

Van een bisnummer kwam het niet 

Hij was dood, ook al waren zijn handen nog zacht (Nivea Men)  

O wat zou dat volhardende hart hem vervuld hebben met trots 

Zeshonderd slagen onder water, en dan voor eeuwig wegzwemmen