‘Lees!’

Gisteravond werd ik hardhandig aangepakt door mijn twee oudste kinderen toen ik wilde stoppen met voorlezen: te vroeg naar hun mening, en op een te spannend moment.

Ik werd door twee pezige jongenslijfjes achterover gedrukt, er was geen ontsnappen aan.

‘Lees!’ riepen ze. ‘Nog!’

Ik gaf niet toe.

‘Lees verder! Je moet!’ De ene deed snel de deur dicht en de andere gebruikte al zijn spierkracht om me op het bed te houden. Normaal brullen ze elkaar andere bevelen toe tijdens hun avondlijk robbertje vechten, maar nu was het dus tegen mij, koelbloedig en zonder vrees: ‘Lees!’

Met hun knieën op mijn armen hielden ze me tegen en ik kon niet anders dan hun bevel opvolgen.

En wie mag zich gelukkig prijzen dat ze zoiets voor elkaar heeft gekregen? Astrid Lindgren, met ‘Nils en de geheime genootschap’. Het eerste wat de oudste zei toen hij opstond was: ‘ik kan niet wachten tot het vanavond is, en je verder leest’. Het verhaal is bijna uit. Leesbevordering, dat kende ik al, maar voorleesbevordering? Met de harde hand! Dan leren ze het wel…